“E pluribus unum”, (Një nga shumë) është shkruar në stemën e SHBA-ve, sipër shqiponjës me shigjeta dhe degë ulliri. Në anën e pasme të saj, ka një piramidë me një sy të madh në majë dhe lexojmë shprehjen “Novus ordo seclorum”, që do të thotë “Rendi i ri i epokave”. Çfarë donte të thoshte Vince Gilligan kur e quajti serialin e tij të ri “Plur1bus” (Por, me 1 në vend të i)?
Pas serialit dramatik “Breaking Bad” dhe pasi zgjodhi të tregonte historinë qesharake, por edhe tragjike të heroit të tij (në dukje) më komik me serialin “Better Call Saul”, tani ai po argëtohet me të.
Në “Plur1bus”, dy episodet e para të të cilit janë transmetuar në Apple TV+ prej disa ditësh, të dhënat janë paksa të ndryshuara. Besnikë ndaj qytezës Albuquerque dhe aktores Rhea Seehorn (e njohur edhe si Kim në “Better Call Saul”), Gilligan nuk e vendos kërcënimin në kufijtë e paligjshmërisë, por krijon një gjendje “paligjshmërie ligjore”, në të cilën një rirregullim gjenetik alien dhe misterioz që prek Tokën transformon të gjithë speciet njerëzore në një entitet me një kujtesë dhe tru të përbashkët.
Mirësia që sjell një buzëqeshje në fytyrën e të gjithëve tani është kërcënimi, dhe heroina qendrore, si personi i fundit në Tokë me ndërgjegje, përpiqet të gjejë një zgjidhje.
Trajleri krejtësisht “i çuditshëm” dhe misterioz me fytyra të verdha qesharake dhe gojë që lëpinin petulla që i parapriu, deshifrohet shpejt në episodin e parë, si një paraqitje e shkurtër “hitchcock”-iane lejon që historia vërtet “e çuditshme” të shpaloset, siç premtohet nga përshkrimi i serialit: “Njeriu më i palumtur në Tokë duhet ta shpëtojë botën nga lumturia”.
Carol Sturka (Ria Seehorn), një shkrimtare që shkruan romanca fantastiko-shkencore ku qëllimisht i tall lexuesit e saj, do të shohë realitetin të tejkalojë të gjitha pritjet e fanta-shkencës kur të gjithë përreth saj ose fillojnë të vdesin – si gruaja e saj, Helen – ose shndërrohen në një lloj zombie të gëzuar që i kanë të gjitha përgjigjet.
Brenda pak orësh, Carol do të informohet se ajo është e vetmja amerikane imune ndaj kësaj pandemie misterioze dhe një nga gjithsej 13 njerëz në botë që ende kanë një vetëdije autonome (13, rastësisht, janë shtetet origjinale të SHBA-së të përfaqësuara në emblemën kombëtare, 13 dhe shkronjat e frazës “E pluribus unum”).
Kur ajo i kërkon një përfaqësuesi të këtij superkompjuteri gjigant të të dhënave njerëzore, në të cilin janë transformuar të gjithë njerëzit e tjerë në Tokë, të takojë 5 prej atyre që flasin anglisht, me qëllim që të marrin të ardhmen e njerëzimit në duart e tyre si të vetmit të aftë për një gjë të tillë, ajo do të zhgënjehet.
Takimi i tyre brenda Air Force One, sepse njëri nga 5 të tjerët e kërkoi, dhe thjesht, mund ta kishte të kujton një takim të të huajve në “Clue”, me gishtin e drejtuar nga Carol, e cila është gjithashtu e vetmja që nuk është ndjerë rehat me këtë gjendje anestezie të përgjithshme që po prek planetin.
Mbetet të shihet se çfarë do të arrijë Carol si “unum” – nëse ajo gjithmonë arrin të mos bëhet “pluribus” me forcë, diçka që brenda pak muajsh njerëzimi i bashkuar do të jetë i aftë ta bëjë.
Në projektin e tij të ri, Vince Gilligan kujton epokën e “X-Files” dhe e sjell atë në një realitet që e ka tejkaluar edhe atë të “Black Mirror” në ekstremet e tij. Carol jo vetëm që përballet me një pandemi si ne disa vite më parë, por ajo thirret gjithashtu të përballet me një ChatGPT të madh njerëzor. Të gjithë i dinë të gjitha, buzëqeshin vazhdimisht, por bëjnë qark të shkurtër nëse Carol zemërohet dhe vdes (gjë që e kthen heroinën tonë në një “keqbërëse”).
E gjithë kjo e bën Gillian, më shumë një profet sesa një predikues i kohës sonë, pasi, siç ka thënë ai në intervista, ai e konceptoi idenë për “Pluribus” gjatë pushimeve të “Better Call Saul”, 10 vjet më parë, para se Covid-19, inteligjenca artificiale dhe pozitiviteti toksik të hynin në fjalorin tonë.
Komedia rreh në zemër të “Plur1bus”. “Unë jam kasapi më i madh që nga Stalini”, thotë Carol në një moment për njerëzit që kanë vdekur për shkak të zemërimit të saj. Diku tjetër, për t’u theksuar prindërve të saj se çfarë nuk shkon, ajo i kërkon një djali të vogël t’i tregojë se çfarë mjetesh përdor si gjinekolog (meqenëse të gjithë e dinë dhe janë gjithçka, një djalë i vogël mund të jetë mjek, nëna e tij dhe president i Shteteve të Bashkuara në të njëjtën kohë). Përreth saj, strukturohet një univers i këndshëm “Gilligan”. Heroi i vetmuar kundër kujtdo që thirret të rishpikë veten, pamjet karakteristike hapëse nga shkretëtira e gjerë në thellësitë e historisë dhe disa të tjera, më të stilizuara dhe koreografuara (si duart e “Adamit dhe Zotit” në një laborator), po aq të këndshme.
Dhe sigurisht, ngjyra është një element ndërtues i një heroi. A do të bëhet Carol me dritën e verdhë? A do të transformohet gradualisht në fytyrën e qeshur të verdhë? Do ta zbulojmë në episodet e ardhshme.
